Inkarwilla – to ciekawa, oryginalna i bardzo dekoracyjna roślina bulwiasta o pierzastych liściach podobnych do liści paproci. Rodzaj liczy kilkanaście gatunków, ale w naszych ogrodach uprawianych jest zaledwie kilka. Najczęściej spotykaną jest Inkarwilla delavaya.
Kwitnie maj/czerwiec.
Z jednej rozety wyrasta jedna, a czasami więcej łodyg, na których skupione są dosyć duże dzwonkowate kwiaty. Na jednej łodydze wysokiej 40 do 50 cm. wyrasta od kilku do kilkunastu zwylke różowych, rzadziej białych kwiatów. Latem, po zakończonym kwitnieniu liście zamierają, aby pojawić się ponownie wiosną następnego roku.
Wymagania:
Jest to roślina bardzo delikatna i tylko na pozór trudna w uprawie.
Ponieważ zimujące w ziemi bulwy zaczynają wegetację dosyć późno, więc trzeba bardzo uważać, aby ich nie uszkodzić w trakcie wiosennych prac ogrodowych, gdyż uszkodzona bulwa, nawet tylko lekko draśnięta zgnije w ziemi. Dlatego dobrze jest oznakować miejsce w którym ona rośnie. Czynność tą najlepiej wykonać jesienia, przed usunięciem zeschniętych liści rośliny.
Inkarwillę można rozmnożyć przez wysiew nasion po przekwitnięciu. Młode siewki zakwitną dopiero w drugim roku od wysiewu.
Korzenia (karpy ) nie można dzielić tak jak np. karpy dalii
Jeśli chodzi o warunki glebowe, to wymaga żyznej, dobrze przepuszczalnej gleby i zdrenowanego stanowiska, gdyż roślina ta nie toleruje nadmiaru wilgoci. Świetnie rośnie na skalniaku, od południowej strony, ale w półcieniu też sobie poradzi.
Mimo, iż Inkarwilla jest rośliną bardzo delikatną i wymagającą, to dla tego pięknego i oryginalnego kwiatu warto poświęcić jej trochę uwagi.
Moja rada:
Ponieważ latem po zakończeniu kwitnienia (zwłaszcza dużych roślin) liście Inkerwilli zamierają i na rabacie pojawi się sporo pustego miejsca, należy wcześniej o tym pomysleć i zamaskować je sadząc np. rosliny jednoroczne. Świetnie będzie się prezentowała również na rabatach bylinowych w kompozycji np. z Felicją gawędkową i Lakiem wonnym (Erysinum cheiri).
Ogrody od kuchni 
Dodaj komentarz