Skimia japońska — to gatunek roślin z rodziny rutowatych.

Jest to piękny, zimozielony krzew, którego charakteryzuje ciekawe zjawisko polegające na pojawianiu się pąków kwiatowych jeszcze przed zimą i przez kilka zimowych miesięcy są piękną ozdobą rośliny. Zimą, gdy pąki są zamknięte, mają kolor różowy, natomiast wiosną, kiedy się rozwijają, przybierają białą barwę lub różową i są zebrane w gęste wiechy.
Kwitnie kwiecień/maj.
Ciągle jeszcze jest to roślina niezbyt często spotykana w naszych ogrodach.

Wymagania:

Wymaga stanowiska cienistego lub półcienistego osłoniętego od mroźnych, zwłaszcza wschodnich wiatrów. Jeśli posadzimy ją w słonecznym stanowisku, to koniecznie słońce musi być rozproszone. Zbyt ostre słońce i odsłonięte stanowisko powoduje żółknięcie liści i roślina wtedy nie wygląda zdrowo.
Najlepiej rośnie na glebach żyznych, wilgotnych i przepuszczalnych, o odczynie kwaśnym. Jest mało tolerancyjna na suszę, dlatego w okresie upałów należy regularnie ją podlewać.

Skimia japońska jest rośliną mrozoodporną i dobrze znosi mrozy pod warunkiem, że w podłożu nie zabraknie jej wilgoci, bo gdy w zimie zamarznie gleba, nie ma możliwości jej pobierania. Dlatego aby nie uschła w zimie, należy jesienią dobrze nawodnić podłoże wokół niej, by nasyciła się wodą przed zimą. Jednak przy ostrych mrozach dobrze jest osłonić zwłaszcza młode rośliny. Ja nie okrywam jej nigdy, ale mieszkam w cieplejszej części kraju, natomiast w rejonach o ostrzejszym klimacie zaleca się okrywanie roślin.

Zastosowanie:

Świetnie nadaje się do ogrodów przydomowych, zwłaszcza do kompozycji z roślinami o podobnych preferencjach glebowych. Idealnym towarzystwem bedzie np. Azalia japońska, Pieris, czy karłowe Rododendrony. Jako soliter również będzie pięknie zdobić ogród. Można je także uprawiać w donicach i pojemnikach, aby zdobiła nasz taras czy balkon.

Wszystkie części tej rośliny są trujące.